“ปีกที่ใกล้อัคคี”
นกที่บินใกล้ๆ นกฟินิกซ์ จะบินได้ไกล..
ณ ชายป่าหิมพานต์อันไกลโพ้น มีฝูงปักษาน้อยใหญ่ต่างฝึกฝนการบิน
บ้างฝึกเพื่อความเร็ว บ้างฝึกเพื่อความสูง
มีเพียงเฒ่าปักษาตนหนึ่ง ที่มักจะบินไปไกลที่สุด แลกลับมาเป็นตนสุดท้ายเสมอ
วันหนึ่ง ปักษารุ่นหนุ่มผู้ทะนงในปีกตน เอ่ยถามเฒ่าปักษาว่า
“ท่านผู้เฒ่า ท่านมิได้มีปีกที่แข็งแรงกว่าข้า หรือมีสายตาที่คมกล้ากว่าข้าเสียเท่าใด เหตุใดท่านจึงสามารถเดินทางข้ามขุนเขาได้ไกลกว่าเราทั้งปวงนักเล่า”
เฒ่าปักษาหรี่ตามองขอบฟ้าที่เริ่มเปลี่ยนสี ก่อนจะตอบด้วยเสียงอันสงบนิ่ง
“ปีกที่แข็งแรง ทำให้เจ้าบินได้สูง
ปีกที่รวดเร็ว ทำให้เจ้าบินได้ไว
...แต่การจะบินให้ได้ไกลนั้น เจ้าต้องใช้สิ่งอื่น”
“สิ่งใดเล่าท่าน?” ปักษารุ่นหนุ่มถามด้วยความสงสัย
เฒ่าปักษาเงียบไปครู่หนึ่ง ราวกับกำลังย้อนรำลึกถึงอดีต
“ในวัยหนุ่มของข้า ข้าก็เคยทะนงตนเช่นเจ้า ข้าคิดว่าข้าคือผู้ที่รวดเร็วที่สุด จนกระทั่งข้าได้พบเขา... พญาฟินิกซ์”
“ท่านเคยพบพญาฟินิกซ์งั้นหรือ!?” ปักษารุ่นหนุ่มร้องออกมาด้วยความตื่นเต้น
“ข้ามิได้พบ... ข้าเพียงได้บินเคียงใกล้มันอยู่หนึ่งฤดูกาล” เฒ่าปักษาเล่าต่อ
“เขาไม่เคยสอนสิ่งใดข้า ไม่เคยเอ่ยปากแม้แต่คำเดียว เขาเพียงแค่เป็นในสิ่งที่เขาเป็น
เมื่อฝนมา พายุโหมกระหน่ำ เราต่างหลบซ่อน แต่พญาฟินิกซ์กลับบินทะยานเข้าสู่ใจกลางพายุ... มันใช้พายุนั้นเพื่อยกระดับปีกของมันให้สูงขึ้น
เมื่อมันเหนื่อยล้าจนสุดกำลัง มันมิได้หยุดพัก... แต่ลำตัวมันกลับลุกไหม้เป็นเปลวไฟ
ร่วงหล่นลงสู่พื้นดิน กลายเป็นเพียงกองเถ้าถ่าน
...และข้าคิดว่านั่นคือจุดจบของมัน”
“แต่มันมิใช่...?” ปักษารุ่นหนุ่มกระซิบ
“มิใช่” เฒ่าปักษาพยักหน้าช้าๆ
“รุ่งอรุณวันต่อมา จากกองเถ้าถ่านนั้น มันก็ผงาดขึ้นมาใหม่ ปีกของมันงดงามและแข็งแกร่งกว่าเดิมเสียอีก
วันนั้นข้าจึงได้เข้าใจ
...การบินสูงนั้นง่ายดาย การบินไวนั้นไม่ยาก
แต่การบินไกลอย่างแท้จริงนั้น มันหมายถึงการรู้ว่า
เมื่อเจ้าเผชิญพายุ... เจ้าจะใช้มันเป็นแรงส่งได้อย่างไร และเมื่อเจ้าล้มลงจนกลายเป็นเถ้าถ่าน... เจ้าจะลุกขึ้นมาจากความล้มเหลวนั้นได้อย่างไร”
เฒ่าปักษาหลับตาลง
“ข้ามิเคยเรียนรู้วิธีที่จะลุกไหม้ดั่งพญาฟินิกซ์ แต่เพียงแค่การได้บินเคียงใกล้มัน... ข้าก็ได้ซึมซับมาตรฐานของมันมาโดยไม่รู้ตัว
ข้าเรียนรู้ที่จะไม่กลัวพายุ และข้าเรียนรู้ที่จะไม่หวาดหวั่นต่อการร่วงหล่น
นี่กระมัง... คือเหตุผลที่ปีกอันธรรมดาของข้า ยังคงพาข้าเดินทางได้ไกลกว่านกทั้งปวงในป่านี้”
#Siamstr
ณ ชายป่าหิมพานต์อันไกลโพ้น มีฝูงปักษาน้อยใหญ่ต่างฝึกฝนการบิน
บ้างฝึกเพื่อความเร็ว บ้างฝึกเพื่อความสูง
มีเพียงเฒ่าปักษาตนหนึ่ง ที่มักจะบินไปไกลที่สุด แลกลับมาเป็นตนสุดท้ายเสมอ
วันหนึ่ง ปักษารุ่นหนุ่มผู้ทะนงในปีกตน เอ่ยถามเฒ่าปักษาว่า
“ท่านผู้เฒ่า ท่านมิได้มีปีกที่แข็งแรงกว่าข้า หรือมีสายตาที่คมกล้ากว่าข้าเสียเท่าใด เหตุใดท่านจึงสามารถเดินทางข้ามขุนเขาได้ไกลกว่าเราทั้งปวงนักเล่า”
เฒ่าปักษาหรี่ตามองขอบฟ้าที่เริ่มเปลี่ยนสี ก่อนจะตอบด้วยเสียงอันสงบนิ่ง
“ปีกที่แข็งแรง ทำให้เจ้าบินได้สูง
ปีกที่รวดเร็ว ทำให้เจ้าบินได้ไว
...แต่การจะบินให้ได้ไกลนั้น เจ้าต้องใช้สิ่งอื่น”
“สิ่งใดเล่าท่าน?” ปักษารุ่นหนุ่มถามด้วยความสงสัย
เฒ่าปักษาเงียบไปครู่หนึ่ง ราวกับกำลังย้อนรำลึกถึงอดีต
“ในวัยหนุ่มของข้า ข้าก็เคยทะนงตนเช่นเจ้า ข้าคิดว่าข้าคือผู้ที่รวดเร็วที่สุด จนกระทั่งข้าได้พบเขา... พญาฟินิกซ์”
“ท่านเคยพบพญาฟินิกซ์งั้นหรือ!?” ปักษารุ่นหนุ่มร้องออกมาด้วยความตื่นเต้น
“ข้ามิได้พบ... ข้าเพียงได้บินเคียงใกล้มันอยู่หนึ่งฤดูกาล” เฒ่าปักษาเล่าต่อ
“เขาไม่เคยสอนสิ่งใดข้า ไม่เคยเอ่ยปากแม้แต่คำเดียว เขาเพียงแค่เป็นในสิ่งที่เขาเป็น
เมื่อฝนมา พายุโหมกระหน่ำ เราต่างหลบซ่อน แต่พญาฟินิกซ์กลับบินทะยานเข้าสู่ใจกลางพายุ... มันใช้พายุนั้นเพื่อยกระดับปีกของมันให้สูงขึ้น
เมื่อมันเหนื่อยล้าจนสุดกำลัง มันมิได้หยุดพัก... แต่ลำตัวมันกลับลุกไหม้เป็นเปลวไฟ
ร่วงหล่นลงสู่พื้นดิน กลายเป็นเพียงกองเถ้าถ่าน
...และข้าคิดว่านั่นคือจุดจบของมัน”
“แต่มันมิใช่...?” ปักษารุ่นหนุ่มกระซิบ
“มิใช่” เฒ่าปักษาพยักหน้าช้าๆ
“รุ่งอรุณวันต่อมา จากกองเถ้าถ่านนั้น มันก็ผงาดขึ้นมาใหม่ ปีกของมันงดงามและแข็งแกร่งกว่าเดิมเสียอีก
วันนั้นข้าจึงได้เข้าใจ
...การบินสูงนั้นง่ายดาย การบินไวนั้นไม่ยาก
แต่การบินไกลอย่างแท้จริงนั้น มันหมายถึงการรู้ว่า
เมื่อเจ้าเผชิญพายุ... เจ้าจะใช้มันเป็นแรงส่งได้อย่างไร และเมื่อเจ้าล้มลงจนกลายเป็นเถ้าถ่าน... เจ้าจะลุกขึ้นมาจากความล้มเหลวนั้นได้อย่างไร”
เฒ่าปักษาหลับตาลง
“ข้ามิเคยเรียนรู้วิธีที่จะลุกไหม้ดั่งพญาฟินิกซ์ แต่เพียงแค่การได้บินเคียงใกล้มัน... ข้าก็ได้ซึมซับมาตรฐานของมันมาโดยไม่รู้ตัว
ข้าเรียนรู้ที่จะไม่กลัวพายุ และข้าเรียนรู้ที่จะไม่หวาดหวั่นต่อการร่วงหล่น
นี่กระมัง... คือเหตุผลที่ปีกอันธรรมดาของข้า ยังคงพาข้าเดินทางได้ไกลกว่านกทั้งปวงในป่านี้”
#Siamstr