ฟื้นเกือบ 100% มาเขียนบันทึกไว้ให้ตัวเองได้สักที
หลังจากนอนแล้วนอนอีก นอนแล้วนอนอีก มาตลอด 2 วัน 🤣
ปีนี้เป้าหมายมันไม่ชัดเจนเหมือนปีที่แล้ว
ที่ตั้งไว้ว่า ”ต้องจบให้ได้นะ“
เป้าหมายปีนี้มันมีแค่ ออกไปวิ่ง จบไม่จบช่างมัน
แต่ต้องไปให้ถึงจุด Hit the wall
(อยากได้เสื้อ Almost นั้นแหละ 😅)
ถามว่ารู้สึกยังไงที่ไม่จบ
เสียใจ 1% อีก 99% รู้สึกดีที่ไม่จบ
เพราะมันกลายเป็นแรงบันดาลใจของปีหน้าทั้งปีเลย
เรื่องคือตลอดปี 2024 ไม่มีแรงบันดาลใจกับอะไรเลย ไม่คาดหวังกับอะไรเลย ปล่อยทุกอย่างไหลไปแบบช่างแม่งมันสุดๆ
ซึ่งพอได้เห็นว่าการที่เราไม่มีเป้าหมาย ไม่มี “อิคิไก” พาร์ทวิ่งไว้ให้ตัวเอง แล้วมันได้เห็นว่า ผลลัพธ์มันเป็นแบบนี้นี่เอง
และสิ่งสำคัญที่มาราธอนปีนี้ทิ้งไว้ให้คือ
วิ่งให้จบดีกว่า เพราะ ไม่จบรูปน้อยมาก ไม่คุ้มที่อดหลับอดนอนเลย! (ไม่ใช่ล่ะ 😆)
ฝึก ”สมาธิ” ช่วยได้มาก
ช่วงแรกๆที่ยังไม่สติแตก หายใจดีมาก ไม่หอบแฮก ควบคุมจังหวะได้ดี แบบที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน
ถ้าจบก็ New PB แบบสวยๆเลย
ฝึกให้กำลังใจตัวเองบ่อยๆ เพราะในสถานการณ์ที่ยากลำบาก คนที่พร้อมจะปรบมือ ส่งเสียงชื่นชม ให้กำลังใจเรา ไปตลอดเส้นทางที่ยากลำบากนั้น ”มีแค่ตัวเราเอง“
ปีหน้าจบแน่! 😎
ปล. ระหว่าง 300K กับ มาราธอน2025 อันไหนจะถึงก่อนกันนะ
ปล.2 หาเพื่อนไปจบ ATM2025 ด้วยกัน
#siamstr 
