ช่วงที่สำรวจใคร่ครวญตัวเองหนักๆ ช่วงนั้นจำได้สภาพแย่มากหนวดเคราไม่โกน นั่งเหม่อไม่คุยกับใครเลย ตรงกันข้ามกับการโพสต์เกรียนๆในFBซึ่งก็ไม่รู้ทำไปทำไม
เพิ่งรู้สึกว่าตัวเองชอบกับเรื่องภายในของตัวเองมาก ไม่รู้ว่าหลายๆคนในนี้เป็นเหมือนกันมั้ย แล้วก็ค้นพบคำตอบที่สำคัญมากๆของคำถามที่ว่า
'เราเป็นใคร'
'เราเกิดมาทำไม'
คำตอบก็คือ เราเลิกคิดซะ
คำถามพวกนี้ผมว่ามันกินเวลาในการหา หลายปี ตายไปแล้วยังไม่รู้จะหาเจอหรือเปล่าเลย สรุปผมไม่ได้ทำอะไรเลยในช่วงเวลาที่คิดเรื่องพวกนี้
เค้าบอกให้หัดเขียนทุกวัน จริงๆที่เขียนนี่ก็ไม่รู้จะเขียนอะไร แต่แค่อยากทำไปเรื่อยๆ เพื่อให้มันคล่องขึ้น จริงๆผมว่าผมทำอะไร ผมขาดความต่อเนื่องนะ หลายๆอย่างในชีวิตที่ทำมันเลยดูไม่ค่อยจบเป็นรูปเป็นร่างซักเท่าไหร่
ปัญหาชีวิตยังมีเยอะแยะเหมือนเดิม แต่ที่แน่ๆถ้าเราอดทนมันผ่านไปได้แน่นอน ปัญหาบางอย่างมันน่าจะไม่ได้มีไว้แก้ แต่มันอาจจะติดตัวเราจนวันสุดท้ายของชีวิตเลยก็ได้
คุณก็แค่ใช้ชีวิตพร้อมแบกมันไปเรื่อยๆ แต่รับประกันอย่างนึงว่าคุณแข็งแกร่งขึ้นแน่นอน
สุดท้ายความหมายของชีวิตผมว่ามันขึ้นอยู่กับเราจะมองหานะ สิวที่หลังมันก็เป็นเป้าหมายของเราได้
ขอให้สนุกกับการใช้ชีวิต โดยที่ไม่ต้องสนใจคนอื่นให้มาก
T.tukjedsadatik
