Thread

“เคยอยากให้เวลาเดินเร็ว พอโตขึ้น… แค่ขอให้มันช้าลงสักนิดก็ยังดี” นาฬิกาแขวนผนังเรือนเดิม เข็มยังเดินเท่าเดิม แต่ความรู้สึกที่มองมัน… กลับไม่เหมือนเดิมเลย ตอนอายุ 9 ขวบ ผมนั่งเงยหน้าดูนาฬิกาในห้องเรียน หนึ่งคาบเหมือนยืดยาวทั้งฤดูร้อน เสียง “ติ๊ก… ติ๊ก…” แต่ละครั้งช้าเสียจนใจร้อน จาก 9 ไป 18 เหมือนต้องเดินต่ออีกเท่าชีวิตที่เคยมีมา เวลาข้างหน้าดูหนาแน่น เต็มไปด้วย “เมื่อไหร่จะโตสักที” ผ่านมาถึงวัย 35 หันไปดูนาฬิกาเรือนเดิม จาก 35 ไป 36 คือแค่ขีดเล็ก ๆ บนเส้นชีวิตอันยาวเหยียด หนึ่งปีไม่ถึงสามเปอร์เซ็นต์ของประสบการณ์ทั้งหมด เลยรู้สึกเหมือนเพียงหลับตาแล้วลืมตาใหม่ เวลาเดินเท่าเดิม… แค่ใจเรานี่แหละ ผ่านมามากจนรู้ว่า หนึ่งปีมันมีน้ำหนักไม่เท่ากันในแต่ละวัย ตอนเด็ก ๆ หนึ่งปีคือทุ่งกว้าง เต็มไปด้วย “ครั้งแรก” ครั้งแรกที่ล้ม ครั้งแรกที่รัก ครั้งแรกที่ผิดหวัง พอโตขึ้น หนึ่งปีเหลือเท่าใบไม้แผ่นเดียว แต่บนใบไม้นั้น เต็มไปด้วยรอยขีดของเรื่องราว บทเรียนพวกนี้ไม่ได้เกี่ยวกับความฉลาดอะไรเลย เป็นแค่การมองโลกกว้างขึ้นทีละน้อย แล้วค่อยเห็นตัวเองชัดขึ้นตามไปด้วย เมื่อเริ่มรู้สึกว่าเวลาเดินเร็ว ความกลัวจริง ๆ ไม่ได้เกี่ยวกับอายุ มันค้างอยู่ในคำถามเดียว… ในหลายปีที่ผ่าน เราเคยเผลอปล่อยช่วงเวลาสำคัญให้ไหลหายไปกี่ครั้งแล้ว นาฬิกาบนผนังไม่เคยเร่งเสียง มันเดินไปตามจังหวะเดิมตั้งแต่วันแรกที่แขวน คนที่เปลี่ยนคือคนที่ยืนมอง บางวัน… เสียง “ติ๊ก” เตือนให้นึกถึงคนที่ยังไม่ได้โทรหา งานที่อยากเริ่มแต่ยังผัดวัน คำขอโทษที่ติดอยู่ตรงปลายลิ้นมานานหลายปี เวลาอาจเดินไวขึ้นในความรู้สึก แต่วินาทีตรงหน้า ยังเต็มเปี่ยมเท่าเดิมเสมอ ในห้องเงียบ ๆ ที่มีเพียงนาฬิกาแขวนบนผนัง เสียงเข็มไม่เคยเร่งให้โต หรือเร่งให้เราชนะใคร มันแค่กระซิบเบา ๆ ว่า… วันนี้… ยังมีโอกาสอยู่ จะใช้มันอย่างไร ขึ้นอยู่กับคนที่ยืนมองนั่นเอง #Jakkdiary #Siamstr