รวงทอง สุกงาม อร่ามทุ่ง รอคน มุ่งหน้า มาเก็บเกี่ยว สายหมอก โรยตัว พาดลดเลี้ยว ผืนเดียว ห่มไว้ คล้ายม่านบัง หมอกมัว ซับซ้อน ทัศนีย์ เหมือนกังวล ที่รุมรัง ไม่จืดจาง บังปัญญา มืดมิด ไร้หนทาง หลงลืมสิ้น ความจริง อันนิ่งงัน แต่ม่าน หมอกนั้น คือสิ่งลวง เกิดจากห้วง เย็นชื้น เพียงชั่วครู่ มิอาจคง ค้ำฟ้า ให้เชิดชู ย่อมเลือนลับ เมื่ออาทิตย์ เริ่มกลับกลาย รอเพียง ตะวัน ฉายแสงอุ่น ไอหมอกขุ่น จักพลัน สิ้นแรงหาย ดุจความทุกข์ ทานทน สำแดงกาย เผยจริงได้ แห่งทุ่งทอง ที่รอคอย GM #Siamstr

เหมือนมีแรง ย่ำเท้า อยู่กับที่ หนักฤดี ดั่งแบกหิน ชินเผลอไผล แม่น้ำขวาง ล่องหน ล้นอยู่ใน เปลืองแรงใจ.. แต่ชีวิตไม่ก้าวเดิน วิชานี้ เพียงชวน ให้หยุดพัก หยุดตระหนัก ฟังเสียง ที่ใจเพลิน เคยมองข้าม เสียงเรา ที่เบาเกิน มัวแต่เดิน แบกโลก ไว้ไม่วาง เป็นกระจก ส่องชัด สัมภาระ สิ่งไหนนะ ที่เราเผลอ แบกขึ้นขวาง คืนของเขา ที่ไม่ใช่ ก่อนอัปปาง ใจสว่าง เมื่อกรองทิ้ง ความขุ่นมัว เมื่อใจเบา จึงเห็น ทางชีวิต ดั่งเข็มทิศ ชี้ชัด ไม่สลัว เพียงแม่น้ำ ที่เคยกั้น ก็แค่ตัว เราที่มัว แบกหิน.. จึงข้ามพลัน เมื่อเสียงข้างในดังพอ เราจะรู้ว่าต้องวางหินก้อนไหน.. เพื่อลงเรือ #วิชาข้ามแม่น้ำล่องหน #Siamstr

Hey Derek, thank you for the kind words and for remembering us. It truly means a lot. I wanted to share a quick update on #siamstr. The most beautiful part is that our members have taken the ethos we built together here, especially V4V. and applied it in the physical world. We’ve evolved from #Nostrich into dedicated Bitcoiners, creating real #ProofofWork for Thai society. They are now top contributors, spreading education and building new businesses. The community tentacles have spread across the country, and we still love and hug in real life. We are growing strong in another world, but we never forget this place. #Nostr was our home, the soil that made us better. And yes, we still miss you guys. 🫂🧡 View quoted note →

กรมสอบสวนคดีพิเศษโทรหาอีกละวันนี้ 🤷

#jakkdiary #การเชื่อมต่อนั้นง่ายจะตายไป เมื่อ 3 วันที่แล้ว เราอยู่กันที่สนามบอล ที่ๆ ไม่มีใครพูดถึงบิตคอยน์หรือปัญหาบัดซบในบ้านเมืองกันหรอก มันก็แค่เป็นลานเบียร์โง่ๆ ธรรมดาๆ บทสนทนาสัพเพเหระ ยากจะสรุปได้ว่าคุยอะไรกันไปบ้าง มันมีกันหลายโต๊ะ ต่างขโมงโฉงเฉงฟังแทบไม่ได้ศัพท์ จนกระทั่ง... เพลงนั้น เพลงที่เรารู้สึกคุ้นหูแต่ไม่รู้ว่ามันชื่อเพลงอะไร ผมเรียกน้องที่ร้านคนนึงมาถาม ถ้าบอกชื่อเพลงได้พี่ให้เลยร้อยนึง น้องดูไม่ค่อยเชื่อเท่าไหร่ คนบ้าที่ไหนจะจ้างบอกชื่อเพลง (ก็กูนี่แหละ) หลังจากเราได้ชื่อเพลงที่ต้องการ มันเหมือนเป็นพิธีกรรม Ice break ย่อมๆ ของบริเวณลานเบียร์แห่งนั้น เด็กที่ได้เงินก็ดีใจฮาเฮ โต๊ะเราก็เฮเสียงดัง โต๊ะข้างๆ ก็หันมามองด้วยความประหลาดใจ เรากลายเป็นกลุ่มที่ดูน่าสนใจไปในทันที ในท้ายที่สุด เราเชื่อมต่อกับโต๊ะข้างๆ ได้ด้วยบิตคอยน์ (เฉยเลย) เราเชื่อมต่อกับทุกๆ คนตรงนั้นด้วยร้อยยิ้มปนเสียงดัง เราเชื่อมต่อกับเพื่อนตัวเองด้วยเรื่องที่เราไม่เคยฟัง มันก็แค่นี้เอง... เพลงนั้นชื่อเพลงคลื่น 🌊 #Siamstr

การเดินทางสู่ดาวเหนือ (ปรัชญาการสร้างทีมที่ไม่รอฮีโร่) ในโลกที่เร่งรีบผู้คนมักโหยหาทางลัด เราต่างรอคอยอัศวินขี่ม้าขาว รอคอยใครสักคนที่จะเข้ามากอบกู้สถานการณ์ หวังพึ่งพาเม็ดเงินมหาศาลหรืออัจฉริยะเพียงคนเดียวเพื่อมาพลิกชะตากรรมขององค์กร ภาพนี้สะท้อนชัดเจนในวงการฟุตบอล ดังที่เราเคยเห็นแมนเชสเตอร์ ยูไนเต็ด พยายามแก้ปัญหาตลอดหลายปี ด้วยการโยนชื่อนักเตะระดับโลกเข้ามา พวกเขาถูกคาดหวังให้เป็นคำตอบ แต่สุดท้ายกลับกลายเป็นเพียงยาแก้ปวดชั่วคราว เพราะนั่นคือการแก้ปัญหาที่ปลายเหตุ คือการพยายามหาใครสักคนมากลบเกลื่อนอะไรบางอย่างที่พังทลาย แต่เส้นทางของผมเริ่มต้นต่างออกไป เรา (ผม) เริ่มจากศูนย์ จากทีมที่ไม่มีใครรู้จัก ผมไม่ได้คร่ำครวญถึงความขาดแคลน หรือโอดครวญว่าในมือเราไม่มีคนเก่ง ผมไม่ได้ตั้งคำถามว่าใครจะเก่งพอจะทำงานให้เรา? ผมตั้งคำถามว่าอะไรกันแน่ที่จะประกอบกันเป็นทีมที่ดี? เรามองไปยังภาพใหญ่ มองธงที่ปักไว้ยังดาวเหนืออันไกลโพ้น แล้วจึงเริ่มออกแบบองค์ประกอบเหล่านั้นขึ้นมา ค่อยๆ ขัดเกลาสิ่งที่เรามีในมือ ผมไม่ได้มัวแต่วิ่งไล่ดับไฟ ปะผุสิ่งที่ผุพังไปวันๆ เรากำลังสร้างรากฐาน สร้างระบบความคิด สร้างความเข้าใจร่วมกัน การเดินทางสายนี้ต้องอาศัยความอดทน ผมเฝ้ามองวัตถุดิบที่เราค่อยๆ สรรหามา อาจยังไม่ใช่เพชรน้ำงาม แต่ผมเห็นประกายบางอย่างในตัวพวกเขา เราค่อยๆ เจียระไนพวกเขา เรารอคอยให้เม็ดเหงื่อแห่งความพยายามได้ออกดอกออกผล เราไม่รีบเด็ดกินผลไม้ที่ยังดิบ เพราะผมเชื่อมั่นว่าผลสุกจริงในเวลาที่ควร ย่อมคุ้มค่ากับการรอคอยเสมอ แม้จะต้องใช้เวลานานเพียงใดก็ตาม สิ่งที่สำคัญไม่แพ้กันคือศิลปะในการผสมผสานหัวใจของแต่ละคนให้กบายเป็นน้ำหนึ่งใจเดียวกัน หลายคนพยายามใช้พลังของตัวเองในการนำ พยายามเปล่งแสงสว่างเพื่อให้ทีมเดินตาม แต่สำหรับผม พลังบวกที่ยั่งยืน ต้องเกิดจากแสงเล็กๆ ที่เปล่งออกมาจากข้างในของทีมงานทุกคน หน้าที่ของผมไม่ใช่การเป็นดวงอาทิตย์ มันคือการร้อยเรียงแสงดาวเหล่านั้นให้กลายเป็นท้องฟ้าผืนเดียวกัน สร้างบรรยากาศที่ทำให้พวกเขาอยากส่องสว่างด้วยตัวเอง ปรัชญานี้คือสิ่งที่ผมชื่นชมในแนวคิดของรูเบน อโมริม ผมไม่ได้อยากจะยกย่องในแทคติกหรือผลการแข่งขัน ผมรู้สึกชื่นชมที่เขาเข้ามาเปลี่ยนคำถามของสโมสรในมุมมองใหม่ เขาไม่ได้ถามว่าต้องซื้อใคร? เขาถามว่าทำไมคนที่มีอยู่ถึงเล่นไม่ได้? เขาเริ่มรื้อสร้างความเข้าใจ เขาเริ่มแก้ที่ต้นเหตุ เขาศรัทธาในกระบวนการมากกว่าตัวบุคคล มันทำให้ผมนึกถึงวันที่เซอร์อเล็กซ์ เฟอร์กูสันอำลาทีม เขาอาจทิ้งทีมที่ดูขี้เหร่ในสายตาคนนอก (แต่มันก็คือทีมที่เป็นแชมป์) เพราะเขาคือคนที่รู้จักคนพวกนั้นดีที่สุด เขารู้ว่าอะไรขับเคลื่อนจิตวิญญาณของทีม ท้ายที่สุด... คนที่ปั้นทีมมากับมือย่อมผูกพันด้วยหัวใจที่ต่างออกไป เราย่อมรู้ว่าทีมนี้พุ่งไปข้างหน้าได้เพราะอะไร หากวันหนึ่งมีคนอื่นมารับช่วงต่อ พวกเขาย่อมประเมินสิ่งที่เราสร้างด้วยเลนส์ของตัวเอง พวกเขาสวมแว่นตาคนละอันกับเรา พวกเขามีหัวใจคนละดวง พวกเขาอาจมองว่าทีมนี้ไม่สวยงาม และอาจพยายามเติมฮีโร่คนใหม่เข้ามา เพื่อทำลายจิตวิญญาณเดิมที่เคยหล่อเลี้ยงทีมไว้ จนทุกอย่างค่อยๆ เดินไปสู่การพังทลายลงอีกครั้ง การสร้างทีมที่แท้จริงในความคิดผมนั้น ไม่ใช่การเร่งสะสมคนเก่ง มันคือการสร้างกระบวนการ เพื่อนำไปสู่ความสำเร็จอย่างยั่งยืน ...ด้วยหัวใจของคนของเราเอง #Siamstr

GM ครับ..#Siamstr ปากน้ำ ฝนตกฉ่ำเลยแต่เช้า

ในวันที่ 1–2 พฤศจิกายน เพื่อนทางเหนือที่ผมรักและนับถืออย่าง “จิมมี่” และ “ฝ้าย” จาก BLC Chiang Mai จะมีส่วนร่วมในการจัดงานใหญ่ขึ้นที่เชียงใหม่ ผมไม่ได้อยากมานั่งวิเคราะห์ว่างานนี้จะได้กี่คะแนน หรือจะถูกมองว่าดีมากแค่ไหน ในฐานะเพื่อนร่วมทางไปสู่เป้าหมายเดียวกัน สิ่งที่ผมรู้สึกมีเพียงอย่างเดียวคือ.. ผมอยากจะไปอยู่ตรงนั้น อย่างน้อยก็เพื่อส่งกำลังใจ ให้เขารู้ว่าไม่ได้เดินอยู่ลำพัง ทุกครั้งที่เห็นเพื่อน ๆ ค่อย ๆ ก้าวเข้ามามีบทบาทในเส้นทางนี้ ผมรู้สึกทั้งภูมิใจและปิติ เหมือนสิ่งที่เราเคยช่วยกันปลูกเอาไว้ กำลังมีต้นใหม่งอกขึ้นมาด้วยพลังและวิถีของพวกเขาเอง และผมก็เห็นว่านี่เป็นโอกาสอันงดงาม ที่พวกเราจะได้กลับมาล้อมวงกันอีกครั้งในเชียงใหม่ ไม่ต้องมีภาระ ไม่ต้องมีวัตถุประสงค์ใหญ่โต แค่ได้ไปเจอกัน หัวเราะ กอดคอ เหมือนที่เคยทำ…มันก็มากพอแล้ว ผมไม่อยากเรียกสิ่งนี้ว่ามีตอัพ หรือการรวมพล เพราะมันไม่ใช่การจุดพลุเรียกพรรคพวก และไม่ใช่การบังคับว่าใครต้องมา คนที่อาจไม่ได้มาก็ไม่ได้ขาดอะไรไป ผมแค่คิดถึงทุกคนมากจริง ๆ เท่านั้นเองครับ ท้ายที่สุด… ผมเชื่อว่าพลังที่แท้จริงไม่ได้มาจากเวทีหรือตัวงาน แต่มาจากการที่พวกเราจะไปอยู่ตรงนั้นด้วยกัน โดยไม่มีใครต้องสั่ง ไม่ต้องบังคับ แต่ละคนก็จะเอาความสามารถและหัวใจในแบบของตัวเองเข้ามาเติมเต็ม และแค่นั้น…มันก็ทรงพลังมากพอแล้ว #Siamstr

เมื่อได้ลองนั่งลงในเซสชั่น Wheel of Life ที่น้องอ้อมพามาเดิน ผมก็ได้เจอกระจกบานใหม่ที่สะท้อนชีวิตตัวเองออกมาในแบบที่ไม่เคยมองมาก่อน ปกติเราก็ประเมินความพอใจของตัวเองอยู่ตลอดเวลา แต่ก็มักจะดูทีละเรื่อง งานบ้าง เงินบ้าง สุขภาพบ้าง ทว่าเราไม่เคยเห็นมันในภาพรวมแบบวงล้อ พอเห็นออกมาเป็นแผนภาพเดียว มันชัดขึ้นทันทีว่าบางด้านเราเผลอมองข้ามไป บางด้านเราโฟกัสมากเกินไปจนอีกด้านเหี่ยวเฉาไปโดยไม่รู้ตัว สิ่งหนึ่งที่ Wheel บอกผมคือ แหล่งพลังบวกที่แท้จริงของเรามันมาจากตรงไหน เมื่อเห็นชัดแล้ว เราก็รู้ว่าพลังจากตรงนี้เองที่ช่วยดันให้ส่วนอื่น ๆ ค่อย ๆ กระดิกตามขึ้นมา เหมือนล้อที่อาจไม่สมบูรณ์แบบ แต่ยังหมุนไปข้างหน้าได้ เพราะมีซี่หลักคอยพยุงอยู่ อีกอย่างคือมันทำให้เห็นการ trade-off ที่เราทำโดยไม่รู้ตัว เพื่อได้มาซึ่งความพอใจในบางเรื่อง เราก็อาจเผลอปล่อยอีกเรื่องให้ตกหล่นไป เช่นโฟกัสงานจนสุขภาพร่วง หรือบางคนอาจเลือกอยู่กับครอบครัวจนเพื่อนไม่ค่อยได้เจอ พอเห็นแบบนี้มันทำให้ใจเราซื่อสัตย์ขึ้น ว่าเราให้ค่ากับอะไร และกำลังละเลยอะไรอยู่ ที่น่าสนใจคือ แทบจะเป็นไปไม่ได้เลยที่เราจะให้คะแนนเต็มสิบกับสักด้านหนึ่ง เพราะธรรมชาติของมนุษย์ก็มักมีแรงผลักดันให้ไขว่คว้าสิ่งที่ดีกว่าอยู่เสมอ ความไม่พอใจเล็ก ๆ นี่เองที่ทำให้เรายังอยากเดินต่อ แต่ผมก็เชื่อว่าความรู้สึกอยากได้มากกว่านี้จะค่อย ๆ เบาบางลงเมื่อเราโตขึ้น ผ่านประสบการณ์มากขึ้น เราจะเริ่มเห็นว่าความพอดีอาจมีค่ามากกว่าความสมบูรณ์แบบ สิ่งสำคัญอีกข้อคือ ผลการประเมินนี้มันไม่ใช่ข้อสอบ ไม่มีผิดถูก ไม่มีใครควรเอามาเทียบกัน วงล้อของแต่ละคนก็เป็นแค่ไม้บรรทัดที่เราวัดความพอใจของตัวเอง ไม่ได้เอาไว้ชี้ว่าของใครดีกว่าใคร สำหรับผม มันเป็นเหมือนเข็มทิศที่คอยปลุกสติ ว่าตอนนี้เรากำลังทุ่มความสุขไว้กับด้านใดด้านหนึ่งมากเกินไปหรือเปล่า และในที่สุดแล้ว เราอาจกลับมาต้องการสิ่งที่เคยละเลยอยู่นั่นเอง หรือแม้แต่สิ่งที่ผมได้บอกน้องอิสร คนโสดก็ไม่จำเป็นต้องให้คะแนน Partner & Love ต่ำ เพราะบางทีการอยู่ลำพังก็เป็นความสุขในรูปแบบของเขาแล้ว ผมยังเห็นด้วยว่า ความสุขแต่ละด้านมันโยงใยกัน ยากที่จะยกระดับด้านใดด้านหนึ่งแล้วหวังว่าภาพรวมทั้งชีวิตจะดีขึ้นทั้งหมด เช่น ถ้าสุขภาพไม่ดี ความสัมพันธ์ก็มักสั่นคลอน ถ้าการเงินแย่ ความมั่นใจหรือแพสชั่นก็สั่นตาม การจะปรับวงล้อให้สมดุลจึงไม่ใช่แค่เลือกหมุนซี่ใดซี่หนึ่ง แต่ต้องมองมันทั้งวง แม้น้อง ๆ ในทีมเราจะโตแล้ว ผ่านงาน ผ่านชีวิตมาพอสมควร แต่ผมก็ยังรู้สึกว่าการมีน้องอ้อมคอยชวนใช้เครื่องมือนี้ มันเติมเต็มมุมมองที่หายไปได้จริง ๆ ทำให้เราได้มองชีวิตจากมุมที่ไม่เคยสังเกต แล้วคำถามสุดท้ายก็คือ.. เราควรหรือไม่ควรสนใจลองทำ Wheel of Life? ส่วนตัวผมคิดว่า…มันไม่ได้เป็นเรื่องของควรหรือไม่ควร แต่ขึ้นอยู่กับว่าเรากำลังหาคำตอบอะไรในชีวิต ถ้าอยากหาความสมบูรณ์แบบ คงไม่ใช่ แต่ถ้าอยากเห็นภาพรวมชัด ๆ ว่าเรากำลังเดินทางอยู่ตรงไหน กำลังพอใจกับอะไร และกำลังเผลอละเลยอะไรอยู่ ผมว่ามันเป็นเข็มทิศที่คุ้มค่าที่จะลองใช้สักครั้ง วงล้อฯ ไม่ใช่คำตอบสุดท้ายหรอกครับ.. มันคือบทสนทนาที่ดีระหว่างเรากับตัวเอง และนั่นก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้เราเดินไปอย่างมีสติขึ้น #Siamstr #LGM

มาตามนัด #Siamstr

#การสื่อสารที่เชื่อมใจ (7) คำพูดที่ซ่อนอยู่หลังคำว่า “หยอก” ในวงสนทนา เรามักเจอคำว่า “หยอก ๆ นะ” หรือ “แค่ล้อเล่น ๆ เองนะ” มันฟังดูเบา เหมือนแค่เอาไว้คลายบรรยากาศ แต่จริง ๆ แล้วหลายครั้ง มันก็เป็นเพียงเกราะกำบังให้กับคำพูดที่บาดใจ เพราะต่อให้พูดเล่น แต่สิ่งที่ออกไปแล้วก็คือ คำพูดจริง ๆ และคนฟังก็มักจะ รู้สึกจริง ๆ ไปแล้ว ซึ่งส่วนมากความรู้สึกนั้น… มักจะไม่เบาเหมือนที่อีกฝ่ายอ้างว่าแค่เล่นเฉย ๆ ผมเองก็เคยเป็นหนึ่งในคนนั้น เคยแหย่ใคร ๆ ด้วยน้ำเสียงติดตลก คิดว่าคงไม่เป็นไรหรอก แต่พอเห็นสายตาที่อีกฝ่ายนิ่งไปครู่หนึ่ง ผมก็รู้เลยว่า... มันไม่ได้ขำเท่าที่คิด เจตนาอาจจะไม่ได้แย่ แต่ผลกระทบมันจริงเสมอ และความจริงตรงนี้… ไม่ควรถูกปัดทิ้งด้วยคำว่า “ก็แค่หยอก” การสื่อสารที่เชื่อมใจ ไม่ได้ห้ามเราเล่น ไม่ได้ห้ามเราหยอก แต่ชวนให้เรารู้ว่า ทุกคำพูดมันมีน้ำหนัก และเราควรรับผิดชอบต่อรอยสะเทือนที่มันได้สร้างขึ้น บางทีคำพูดที่ทำให้ใครหัวเราะได้หนึ่งวินาที อาจทิ้งรอยแผลในใจให้เขาคิดหนักไปทั้งคืน สุดท้ายแล้ว… ถ้าเราอยากเล่น อยากหยอก ก็ขอให้เล่นบนพื้นที่ที่ปลอดภัยจริง ๆ พื้นที่ที่อีกฝ่ายรู้สึกได้ว่าเรายังเห็นคุณค่าของเขาอยู่ ยังให้เกียรติกันอยู่ ไม่ใช่พื้นที่ที่เขาต้องฝืนยิ้มเพื่อกลบความเจ็บ เพราะการหยอกที่แท้จริง ควรจะเป็นรอยยิ้มที่ทั้งสองฝ่ายเก็บกลับบ้านได้จริง ๆ Speak Human, Stay Kind #Siamstr

มีบทความชิ้นใหม่มาฝากครับ :) ชิ้นนี้เปรียบเหมือนภาคขยาย (Spin-off) ของซีรีส์ Field Notes ที่จะพาเราดำดิ่งลงไปในศิลปะของการฟังโดยเฉพาะ View article →

Yakihonne

ฟังอย่างคอมแพเนียน

บางบทสนทนาเหมือนต่างคนต่างเปิดวิทยุใส่กัน เสียงมา�...

อาจจะยาวเป็นพิเศษสักหน่อย (มีทั้งหมด 6 บท) เลยอยากบอกว่าไม่ต้องรีบอ่านเลยนะครับ เอาไว้อ่านในวันว่างๆ ที่ใจสงบ ค่อยๆ ทยอยอ่านทีละบทก็ได้ตามสะดวกเลย ไปสำรวจคำถามที่ว่า... การฟังแบบไหนกันนะ ที่เราจะเรียกว่าเป็นการ “ฟังแบบคอมแพเนียน”? สุขสันต์สุดสัปดาห์ล่วงหน้านะครับ ขอให้เป็นวันที่ดีของทุกคนครับ 🧡 #Siamstr