ร้านเหล้าที่คนอื่นมองก็แค่แห่งอโคจรสกปรก.. แต่ผ่านสายตาก็พนักงาน กลับมองเห็นเพียงสนามเด็กเล่นสำหรับผู้ใหญ่ บางคนต้องมากับเพื่อน บางคนมานั่งคนเดียว บางคนมาร้องไห้ บางคนมาร้องเพลงแล้วตีลังกาแบบที่ทำไม่ได้ถ้าอยู่บ้าน.. ทุกเหตุการณ์ที่เป็นไปล้วนผ่านสายตาผู้คน คนละมุมจะมอง
อย่างอื่นก็เช่นกัน.. โลกนี้มีพื้นที่สำหรับความเป็นเด็กน้อยกว่าที่คิดนะ