ผมทำมานานแล้วจำไม่ได้ว่ากี่ปีแต่เกิน 1 ปี ไม่ได้สม่ำเสมอทำตามความพร้อม และโอกาสของร่างกายแต่ก็พยายามทำ เกือบทุกวัน ทำเกือบ 1 ชั่วโมง ส่วนใหญ่จะทำประมาณ 3:30 - 4:30 รู้สึกได้พักจริงที่การนอนให้เรา ไม่ได้มันเหมือนหลุดไปอยู่อีกโลก แต่พยายามระลึกไว้ที่กาย เพราะมัน คือการเกิดและดับของจิตสังขาร บางวันก็นั่งไม่สงบเลยฟุ่งอะไรก็ไม่รู้ ใจมันอยากเลิกนั่งไปทำอย่างอื่น บางวันสงบนิ่งนั่งได้เรื่อย ๆ แต่เวลาจำกัด ไม่รู้ว่าคิดไปเองหรือไม่เวลาออกจากสมาธิ บางครั้งมองที่ขาเวลาเหยียด มันดูชืด ๆ ยังกะศพ ที่แน่ ๆ เวลาฟังหลวงปู่ท่านเทศน์เกี่ยวกับ การปฏิบัติมันเข้าใจมากขึ้นเองเรื่อย ๆ ไม่รู้เพราะจิตมันเอามาเทียบกับตอนปฏิบัติ หรือไม่ เมื่อนานมาแล้วซึ่งตอนนี้ทำไม่ได้แล้ว ตอนนั้นทำเล่นในรถยนต์ตอนเช้า จิตรวมเข้าสู่ความสงบมาก ๆ มันว่าง ๆ เหมือนเป็นอีกโลกจริง ๆ แต่มีสติสมบูรณ์ อยากรู้อารมณ์ทางกาย มันเลือกได้สัมผัสค่อยข้างชัดเจน ไม่ว่าเสียง แสง แต่มันอยู่ห่างออกไป แต่เราเลือกที่จะรับรู้หรือไม่ก็ได้ เคยถามผู้สอนธรรมะท่านหนึ่งได้คาดเดาว่า น่าจะเผลอเข้าอัปนาสมาธิ หากท่านใดมีคำแนะนำเพื่อพัฒนาต่อไป จะขอบคุณมากครับ