นึกออกเลยค่ะ แต่แว้บแรกที่อ่านบทความ นึกถึงดวงตาของคนที่เคยรักอย่างไร้เงื่อนไขก็คือแฟนนั่นแหละ แต่พออ่านไปเรื่อยๆ ดวงตาพวกนั้นกลับหายไป กลายเป็นเพื่อน.. ใช่เลยค่ะ เพื่อนที่นัดเจอกันยากมาก เวลาคุยก็ไม่ค่อยมี แต่ในช่วงที่วิกฤติทางอารมณ์ เขาดันว่างให้เราซะงั้น
เรื่องทุกข์ใจมันพูดกับคนใกล้ตัวมากไม่ได้ เพราะแทนที่จะระบาย บรรเทา กลายเป็นสร้างภาระทางความเครียดซ้ำไปยังพวกเขา แต่ไอ่เพื่อนเนี่ย เต็มที่กอดคอกันร้องไห้ ไม่ก็นั่งฟังเราพูดซ้ำไปซ้ำมาเหมือนโรคย้ำคิดย้ำทำ
บางครั้งให้คำแนะนำ บางครั้งไม่ได้ให้อะไรเลยนอกจาก กูอยู่ตรงนี้ อยู่กับมึงในช่วงเวลาที่มึงรู้สึกแย่ที่สุด โดยไม่ตัดสินอะไรทั้งนั้น แยกย้ายกันไปเติบโตน่ะใช่ แต่ก็มักไม่หายไปตลอดกาล (ถ้ามันยังไม่ตุย) เป็นตาคู่ที่หายากมากที่สุด เพราะยิ่งเติบโต ยิ่งภาระเยอะ จากร้อยคู่ ลดเหลือ สิบคู่ จากสิบคู่ เหลือเพียงคู่เดียว
และยังไม่รู้ว่าอนาคตจะหมดไปหรือจะมีเพิ่ม.. สิ่งที่พรุนพยายามทำก็คือ นอกจากจะรักษาตาคู่สำคัญนั้นไว้ พรุนเริ่มที่จะมองไปในกระจก
มองตาคู่ที่สามารถเป็นทุกอย่างให้เราเสียยิ่งกว่าใคร ตาคู่ที่สามารถทำให้เราตกในภวังค์ และออกจากภวังค์แห่งความรู้สึกทั้งปวงได้ดีที่สุด
ปล. เดี๋ยวนี้ก็มีเพื่อนใหม่ในnostr นะคะ การยินดีที่ไม่รู้จักกันถือเป็นเพื่อนที่เจ๋งๆดีค่ะ สัมผัสความรู้สึกจากตัวอักษร 😁