“Waiting Time”
เป็นอีกคืนที่เราต้องมาผจญความหนาวเหน็บหลังจากลงไปใช้ชีวิตคนเมืองในเชียงใหม่มาได้สองวัน อากาศในตัวเมืองมันเย็นสบายปนเหงื่อจนทำให้เราลืมคิดไปว่าอากาศบนดอยมันหนาวมาก พอตกกลางคืนเลยเหมือนขึ้นดอยมาชดใช้กรรม
เขาว่ากันว่าตอนกลางคืนเราจะได้ยินเสียงในหัวของเราชัดเจนที่สุด และคงเพราะว่ามันเงียบเลยพาลให้คิดถึงเรื่องเก่าๆ..เรื่องที่เราเกือบลืมไปแล้ว “รอหน่อยนะ” เธอ พูดแล้วก็เดินจากไปไม่หันกลับมา
เราไม่ชอบการรอคอยที่ไม่มีจุดหมายมันดูเสียเวลา แต่เราก็ยังเลือกที่จะรอ ได้แต่นั่งคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย ปล่อยให้เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ไม่รู้ และแล้วการรอคอยก็สิ้นสุดลง “หมูกระทะมาแล้วครับ”
เราดีใจมากที่ไอ้จานเหล็กกลมๆตรงหน้ามีเตาหมูกระทะมาเติมเต็มสักที แล้วเราก็ปล่อยให้ทั้งสองได้ทำหน้าที่ของมันไป โชคดีที่มีคนคิดเอาธุรกิจหมูกระทะมาเปิดบนดอยอย่างน้อยก็ทำให้เราอิ่มและอุ่นไปพร้อมๆกัน แล้วมีใครสักคนในกลุ่มดันอยากกินเบียร์เย็นๆ ทั้งๆที่อากาศรอบตัวแม่งก็หนาวจะตายอยู่แล้ว
หลังปาร์ตี้หมูกระทะจบลงก็ได้เวลาที่ความหนาวค่อยๆคืบคลานมานอนเป็นเพื่อนจนถึงเช้า..
ไม่รู้ว่าตอนกลางคืนภาวะโลกร้อนมันหยุดทำงานหรือยังไง ถึงได้ไม่รู้สึกถึงความร้อนแม้แต่น้อย
มีแต่หนาวขึ้นเรื่อยๆ แอบคิดในใจว่าโลกร้อนขึ้นอีกนิดคงไม่เป็นไรมั้ง
แต่สุดท้ายแล้วไม่ว่าโลกจะหมุนไปในทิศทางไหน หรือน้ำจะท่วมโลกจนไม่มีพื้นที่ให้หายใจก็ตาม
มิตรภาพอันแสนสุ(ก)ข ยังคงดำเนินต่อไปอยู่ดี
ปล.ลงไว้ในIG นานแล้ว เอามา Note ใหม่เผื่อเพื่อนผ่านมาเห็น จะได้รู้ว่ารอกินหมูกระทะอยู่นะ 💜
#siamstr #GN
