جنگهایی غیر از جنگ ایران و اسرائیل یا روسیه و اوکراین در دنیا در حال وقوع هست.
این جنگها ماهیت نظامی ندارن و به چشم مردم عادی نامرئی هستن. اما چه باور کنید و چه نکنید، خطر این جنگها و همچنین اهمیت نتیجه اونها به مراتب بالاتر از جنگهای نظامی هست.
صرف نظر از اینکه نتیجه جنگ فعلی ایران و اسرائیل چی بشه، صرف نظر از اینکه دو سال بعد همین موقع همچنان جمهوری اسلامی حاکمیت ایران رو در اختیار داشته باشه یا نوع دیگهای از حکومت، جنگ اصلی همچنان در جریان و تعیین کننده سرنوشت شما خواهد بود.
- جنگ اصلی نه بر سر قلمرو، بلکه بر سر کنترل هست.
- در جنگ اصلی دشمن شما نه یک ارتش خارجی، بلکه سیاستمداران حاکم بر شما هستن (حتی اگر نظام سیاسی کشورتون دموکراتیک باشه).
- اهدافی که در جنگ اصلی منهدم میشن نه مراکز نظامی کشور و زیرساختهاش، بلکه حریم خصوصی و آزادیهای فردی شما هستن.
- نتیجه جنگ اصلی نه سرنوشت یک ملّت، بلکه سرنوشت تمدن گونه بشر رو مشخص میکنه.
- در جنگ اصلی، در حالی که جبهه متهاجم با برنامه، منسجم و نظاممند پیش میره، بخش اعظم جبهه مورد حمله قرار گرفته هنوز حتی از این واقعیت که تحت حمله قرار دارن هم مطلع نیستن! چه برسه بخوان اقدامی در دفاع از خودشون انجام بدن. این باعث میشه خطر این جنگ به مراتب بالاتر از جنگهای نظامی باشه.
تفاوتی نمیکنه جمهوری اسلامی بمونه یا سرنگون بشه، تفاوتی نمیکنه در صورت تغییر رژیم، چه نوع نظام سیاسی جایگزین جمهوری اسلامی بشه و تفاوتی نمیکنه کدوم افراد به عنوان سیاستمدار در اون نظام جایگزین به پست و مقام برسن. در هر صورت، دولت دوست شما نیست و نخواهد بود.
Login to reply
Replies (1)
حکومتهای استبدادی، جهت تأمین منافع خودشون، ضد منافع شهروندان کار میکنن و بعد ادعا میکنن پیامدهای فاجعهبار تصمیماتشون تقصیر یک دشمن خارجی هست.
سیاستمداران دولتهای دموکراتیک، نمیتونن مستقیماً خلاف خواست مردمشون کار کنن وگرنه از قدرت برکنار میشن. این سیاستمداران جهت تأمین منافع خودشون، با دروغرسانی شهروندان رو دستکاری روانی میکنن و با تحریک احساساتی نظیر ترس و خشم رو در اونها، باعث میشن شهروندان از سیاستهای ضد منافع خودشون (و به نفع سیاستمداران) حمایت کنن، بدون اینکه آگاه باشن تحت دستکاری روانی قرار دارن و همواره دچار این توهم باقی میمونن که با اراده آزاد و تفکر مستقل خودشون به این نتایج و نظرات رسیدن.
روش اول کنترل افکار عمومی (استبداد)، ساده و سطحی هست؛ در حالی که روش دوم کنترلگری (دموکراسی) پیچیده و عمیق هست.
جامعه ایران به اندازه کافی با نوع اول آشنایی داره و دیگه فریبش رو نمیخوره.
اما با نوع دوم مطلقاً هیچ آشناییای نداره و این در آینده به معضل بزرگی تبدیل میشه.
کشورهای اروپایی و امریکایی چندین نسل در دموکراسی زندگی کردن و حتی اون جوامع هم هنوز اونقدر فراگیر روش دوم رو درک نکردن که بتونن باهاش مقابله کنن. همچنان بعد از این همه تجربه، کاملاً در برابرش آسیبپذیر هستن.
nostr:nevent1qqsrvvxm0qgqv98tkn74c9nnr7m9wx95zqfdnpjlms75wxz6la7vaccpz4mhxue69uhkummnw3ezummcw3ezuer9wchsygpffawvwdkuyvtxpm82kjvcxhxaxmutg6f5e2x7dspczlvwmrqnnspsgqqqqqqs7qyvzw