Thread

#90days day7 #siamstr ทัศนะทรงจำ การรับรู้ของเรามีจำกัด ความทรงจำของเราเลยจำกัดอยู่เพียงการรับรู้ของเรา และพอรับรู้ เราต้องตีความก่อนเพื่อให้เราทรงจำได้ง่ายขึ้น ถ้าเราไม่ตีความ เราจะแทบจำมันไม่ได้ เพราะไม่ได้สนใจหรือใส่ใจกับสิ่งนั้นเลย การรับรู้กับการตีความของเราก็แตกต่างกันไปตามแต่ละคน ตามประสบการณ์ที่ผ่านมาในชีวิต การรับรู้และตีความของแต่ละคนยังเปลี่ยนไปเรื่อยๆ ความจริงของเราจึงไม่เหมือนกัน และความจริงของเรา ไม่ใช่ความจริงสากลหรือความจริง จริงๆ บนโลก การพยายามจะใช้ชีวิตโดยไม่มีอคติเลย เป็นเรื่องที่แทบจะเป็นไปไม่ได้เลย ในวิสัยของมนุษย์ทั่วไปคนหนึ่ง ความทรงจำของเราจึงไม่จำเป็นต้องถูกต้องเสมอไป ความทรงจำของเราจึงเป็นแค่ของเรา ไม่ใช่ความจริง เราจำได้แต่เรื่องสำคัญๆ ถ้าเราต้องจำเรื่องที่ไม่สำคัญด้วย เราก็จะลืมโดยธรรมชาติอยู่ดี แต่ความสำคัญมันเปลี่ยนไปตามเวลา และปัจจัยต่างๆ มากมาย การที่เราเลือกว่า อะไรสำคัญและไม่สำคัญ จึงเป็นอคติและเลือกแล้วว่า อะไรบ้างจะเป็นความจริงของเรา เราเลือกความจริงอยู่ตลอดเวลา