Thread

เงียบแต่ไม่เหงา ในสองวันนี้ เราไม่สบาย ก็เลยปิดประตูปิดไฟนอนพักอยู่ในห้องมืดๆ คนเดียว แต่เนื่องจากที่พักเราเป็นคอนโด จึงสามารถได้ยินเสียงจากห้องรับแขกและห้องอื่นๆ ได้ตลอด ประกอบกับเรามีหลานตัวน้อยมาอยู่ด้วย ทำให้ได้ยินเสียงเจ้าตัวแสบอยู่บ่อยครั้ง ทั้งๆ ที่พูดไม่เป็นภาษาด้วยซ้ำ แถมบางครั้งยังชอบมาแง้มเปิดประตู แขนสองข้างวางพาดอยู่บนที่กั้น ทำหน้ายิ้มแฉ่งมองเข้ามาในห้อง รู้เลยว่า รอเราไปเล่นด้วย แล้วผู้ใหญ่ที่อยู่ข้างนอกก็จะอุ้มกลับไป พร้อมกับบอกว่า ให้อากู๋พักก่อนน้า อากู๋ไม่สบาย หลังจากประตูปิดอีกครั้ง เราก็มักได้ยินเสียงญาติๆ ที่มาช่วยกันเลี้ยงดูหลาน คุยกันบ้าง หัวเราะกันบ้าง ดุหลานบ้าง เล่นกับหลานบ้าง เสียงความวุ่นวายจากพฤติกรรมแสบๆ ของหลานบ้าง เสียงช่วยกันป้อนข้าวหลานบ้าง พาหลานไปล้างก้นบ้าง อาบน้ำบ้าง เสียงกล่อมนอนบ้าง เราสนุกกับการเงี่ยหูฟังเรื่องราวต่างๆ ที่ไม่เห็นภาพ ทั้งหมดนั้นทำให้รู้ว่า เรามีคนที่เรารักและรักเราอยู่ใกล้ๆ เสมอ ถึงแม้ร่างกายจะอ่อนเพลีย ทั้งๆ ที่รู้สึกทรมานจากอาการเจ็บคอ ครั่นเนื้อครั่นตัว นอนซม หลับไม่ค่อยจะสนิท แต่ในห้องพักเงียบๆ ของเรานั้น ไม่เหงาเลย มันอบอุ่นกว่าเดิมด้วยซ้ำ