Thread

#90days day16 #siamstr ​เงียบแต่ไม่เหงา ​ ​ในสองวันนี้ เราไม่สบาย ​ก็เลยปิดประตูปิดไฟนอนพักอยู่ในห้องมืดๆ คนเดียว ​แต่เนื่องจากที่พักเราเป็นคอนโด ​จึงสามารถได้ยินเสียงจากห้องรับแขกและห้องอื่นๆ ได้ตลอด ​ประกอบกับเรามีหลานตัวน้อยมาอยู่ด้วย ​ทำให้ได้ยินเสียงเจ้าตัวแสบอยู่บ่อยครั้ง ทั้งๆ ที่พูดไม่เป็นภาษาด้วยซ้ำ ​แถมบางครั้งยังชอบมาแง้มเปิดประตู ​แขนสองข้างวางพาดอยู่บนที่กั้น ทำหน้ายิ้มแฉ่งมองเข้ามาในห้อง ​รู้เลยว่า รอเราไปเล่นด้วย ​แล้วผู้ใหญ่ที่อยู่ข้างนอกก็จะอุ้มกลับไป พร้อมกับบอกว่า ​ให้อากู๋พักก่อนน้า อากู๋ไม่สบาย ​ ​หลังจากประตูปิดอีกครั้ง ​เราก็มักได้ยินเสียงญาติๆ ที่มาช่วยกันเลี้ยงดูหลาน ​คุยกันบ้าง หัวเราะกันบ้าง ดุหลานบ้าง เล่นกับหลานบ้าง ​เสียงความวุ่นวายจากพฤติกรรมแสบๆ ของหลานบ้าง ​เสียงช่วยกันป้อนข้าวหลานบ้าง ​พาหลานไปล้างก้นบ้าง อาบน้ำบ้าง ​เสียงกล่อมนอนบ้าง ​เราสนุกกับการเงี่ยหูฟังเรื่องราวต่างๆ ที่ไม่เห็นภาพ ​ทั้งหมดนั้นทำให้รู้ว่า เรามีคนที่เรารักและรักเราอยู่ใกล้ๆ เสมอ ​ ​ถึงแม้ร่างกายจะอ่อนเพลีย ​ทั้งๆ ที่รู้สึกทรมานจากอาการเจ็บคอ ​ครั่นเนื้อครั่นตัว นอนซม หลับไม่ค่อยจะสนิท ​แต่ในห้องพักเงียบๆ ของเรานั้น ไม่เหงาเลย ​มันอบอุ่นกว่าเดิมด้วยซ้ำ